Κοκκινη η ανατολη.
Στους δρομους εχουν σωπασει
οι φωνες και η βοη
Γαληνη στα ερειπια.
Μια ευθραυστη ισορροπια,
που παντου επικρατει
σαν ολεθρια ησυχια.
Μια εικονα νοσηρη,
που ξεπερνα τη φαντασια.
Περα απο απο καθε λογικη
ο πονος και η αγωνια.
Πως να ξεπλυνει η βροχη
τα σημαδια της ντροπης,
τις πληγες να επουλωσει
τις ανθρωπινης ψυχης?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου