Άνευ Εξόδου

Φώναξα
Μέχρι που οι λέξεις 'γίναν υγρασία
Χάθηκαν λίγο στο σκοτάδι 
Μετά σιωπή και ξηρασία


Ψάχνω κάτι να γράψω
Κάτι να πω
Οι λέξεις που δε μ'απογοήτευσαν ποτέ
Μ'αφήνουν τώρα σώμα βουβό


Άσπρο το χαρτί και άγονο
Μαύρο μελάνι ξηρό
Μια πόρτα που όλο κλείνει 
Και δε μ'αφήνει να μπω


Η Μούσα με παίζει,με μεθά
Δένει την έμπνευση
Κλώστη στο χέρι
Και με περιγελά


Τα δεσμά μου γητεύει
Και με κρατάει εδώ
Αιώνια φυλακισμένη
Σ'ένα παιχνίδι που δεν έχει τελειωμό